fragmenten van stilte en vorm als van een onbekend, niet-lineair verhaal. 
Elk werk bestaat uit sobere vierkanten en rechthoeken, in weloverwogen verhoudingen tegenover elkaar. Ze zijn handmatig geschilderd, met donkere-, lichte omber en zinkwit op papier. 
De vormen liggen naast elkaar als zinnen in een vergeten taal, enigszins verbonden, maar toch elk op zichzelf.
Deze composities zijn geen constructies van betekenis, geen narratief, maar stille tekens. 
Ze verwijzen niet, ze zijn. 
De schilderijen zijn als collages, lagen van afwezigheid en aanraakbare stilte. 
De keuze voor eenvoudige geometrie is geen minimalisme omwille van vorm, maar een reductie tot wat wezenlijk overblijft: materie, ritme, verhouding. 
De verf ademt de aarde waaruit ze komt — omber als grond, zinkwit als adem.

"Niet wat wordt afgebeeld, maar wat overblijft – dát spreekt."

Jo Vandeleene